Başka hayatlara emsal
Olmaya çalışanın
Cüssesi ağır çeker
İçinden can çıkmış ölü gibi
Asık surat kuşanıp gezene
Ve ateş saçlarından yakaladı
Oyun sonsuzluğundaki çocukları
Kanattı ellerini
Oyuncaklarını aldı
Korkuydu gözlerindeki parlaklığın adı
Tanımadıkları dünyanın
Sen gidersen
Her şey gider
Ağaçlar, bulutlar, karıncalar alır
İlk yaz çocukluğumu
Buruk duruşum kalır geride
Boş sallanır salıncak
Kent kırıntılarına müptela
Pencere önlerinde
Bir bahçe dolusu oynaşı
Günün ilk dallarından son dallarına
Sıçrayarak
Akşamla ebedileşene dek
Yalnızlığımı avuttuğum düşlerimin sesisin
Ilık ılık okşar tinimi
Sözlerin atlı karıncasıdır çocukluğun
Sevindirdin beni
Yalnızlığımı evrene fırlattığım yerdesin
Sana gönlümü verdim
Göz bebeklerimden liman
Uçarı koyuvermiş yalnızlıkların huyu
Gizlenmek usuma yapışkan
Bağ yüklü tapınaktı tenim
Sevmek
Ne varsa alıp gitmiş ötelere
Ufuklar kadar mesafe
Koştum koştum soluksuz kalana dek
Yürek
Yerinden çatladı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!