Deprem Şiiri - Abdulkadir Okutan

Dağlarda ayrılığın sert rüzgarı,
Göğü yaran ilahi kırbaç gibi iki şimşek.
Yer hiç sarsılmadı bu kadar.
Böylesine irkilmedi yerinden.
Sanki yıkıldı en derinden.
Toz bulutlarında kayıp hayallerin ırası.
Can pazarı,çığlık çığlık yardım sesi.
Enkazdan ışığa mahkum bakışlar.
Çıktı can feda anne,
Kucağında sağ yavrusu ile.
Yitip giden onca hayat.
Af saatinde niyaza kalkan erler.
Bebeye ninni söyleyen nineler.
Yıkık altında sönen masa lambaları.
Atiye tahsil yapan makberler.
Gençlik meslek ve ikbal hasbedenler.
Ve direkleri yıkılan yuvalar.

Yine çürük binalar.
Kaçak katlar kesik kolonlar.
Yitip giden masum yürekler.
Ve dillerde aynı acı ifade.
Deprem mi öldürür bina mı?
Hayır.İnsanı insan öldürür.
Kabil gibi kem kalpli harisler.
Çürük vicdanı gibi çürük binalar.
Kabil Hak rızasına talip.
Yolu yanlış da olsa.
Ya bu mal meta budalası baniler.
Kavimlerinin vebali.
Kabul görmeyecek niyetlerin,
Yoldan çıkardığı ameller.
Cılız kurbanla,
Hak rızası alma hezeyanı.
Hep nasibi olana kem niyet
Kabil'i katil eden duygular.