Deniz Feneri Şiiri - Mesut Yüksel

Kıyının sessiz bağrında yükselir fener;
yüzyılların omzunda duran
vakur bir bekçidir o.
Dalgalar, yorgun bir sevgili gibi
her gece ayaklarına kapanır
ve gövdesinde huzur arar.

Karanlık indiğinde
ışığını göğe kaldırır;
kaptanlara uzanan bir umut,
denizin kalbine düşen bir söz olur.
Fırtına ne kadar azarsa azsın,
ışığı hiç sönmez;
çünkü o, zamanla yapılan
eski bir anlaşmanın sadık nöbetçisidir.

Martılar konar taş bedenine;
kanatlarındaki tuzu
rüzgârla birlikte ona bırakırlar.
Onlar bile bilir
ışıkla mavinin yazdığı o destanı,
çağlar boyunca yeniden doğan
bitmeyen bir kavuşmayı.

Denizle arasında
kimsenin çözemediği bir bağ vardır;
her çarpan dalga,
geçmişten kalan bir mesajın
tekrar okunması,
her köpük,
yüzyıllarda saklı bir öpücük gibidir.

Ve ufukta mavi perde aralanırken
o aşk yeniden doğar;
fenerin ulvi ışığında
hem görkemli
hem sessiz bir sonsuzluk büyür.

Çünkü bazı ışıklar
yalnız yolları değil,
kalpleri de aydınlatır;
bazı aşklar ise,
zamanı bile
diz çöktürür.