Cengiz Aytmatov'un Anısına Şiiri - Ben Ö ...

Cengiz Aytmatov'un Anısına
(12.12.1928)-(10.06.2008)

Herkes kendi hikâyesi okur, Aytmatov'un kaleminden.
Kimi sel olur yorulur yâre giden yollarda; kimi düş olur düşer uçsuz bucaksız bozkıra...
"Bozkırda trenler doğudan batıya, batıdan doğuya doğru gider gelirler."
Hüzün dolu hikâyeleri taşır vagonlar yine de bitip tükenmez bozkırın çilesi.
Taşıyamadıkları tek şeydir, hiç anlatılmamış hikâyeler.
Senin taşınmaz hikâyen hangisi?
Haydi Asel anlat bize!
Suskunluğun acı bir kahveyi yudumlayan bozkırlar gibi...
Ne olmuş kaybettiysen
Kaybetmek bozkırın geleneği değil mi?
Sen ki Tiyen-Şan Dağları'nın unutulmaz efsanesi, İlyas'ın yarım bıraktığı o türkünün son dizesi...
Geçti zaman çoktan geçince ufkumuzdan kabullenmenin yasası.
Tüm zamanlardan geriye elimizde bir tek "şimdi" kaldı.
Seçim hakkın da yok üstelik kötünün iyisini, hatta en iyisini...
Gel de bir zar atalım "şimdi" hayata.
Sonra bir zar, bir zar daha...
Cemile'nin, Tolgonay'ın ve Aliman'ın yerine
de atalım bir zar.
Ta ki son kaybedişe kadar.
Ölememekle, yaşayamamak aynı şey değil mi zaten?
Bırak artık şu geçmiş zamanın yakasını.
Anlat bunca zaman sana ait olmayan bu dünyayı nasıl taşıdın omuzlarında?
Usanmadın mı hâlâ mecburiyetine emek kisvesi giydirmekten?
Gitmen gereken yerde kalmak için bu ısrar neden?
"Sevmesi gerekenler sevmedi diye hak doğmuyor, sevmemesi gerekenlere..."
Sahi, ölememek nasıl bir duygu, çıkıp gelsen de anlatsan Baytemir'in gölgesinden.
Dön-sen yüzünü ışığa doğru yitip gidecek pişmanlıkların, keşkelerin.
Bir kez kalksan ayağa görünecek cüce dağların ardı.
Mahzun uykulardan uyanma zamanıdır
"Şimdi"
Ve şimdi sen "Kızıl Elma" ülkesindeki otağına kurulup mutlu sonla biten masallar anlat, gelecek zamanın çocuklarına.
Seni bekliyor bak Isık Göl'de "Beyaz Gemi"
Güvertesi tıklım tıklım dolu.
İlk nefeste yitip giden bebekler...
İsmi dahi koyulmamış, canlar...
Oysa o çocukların balık olmak gibi büyük hayalleri var.
Haydi Asel sil gözyaşlarını al yazmanla ve tut, çocukluğun ellerinden.
Dinle bak ne diyor atalarımız!
"Özü Türk olan refah uğruna vazgeçer mi hiç hürriyetinden?"
Cemile'nin gidişine ilham olsun, tüm gidişlerimiz ve kaybolalım Isık Göl'de bir kağnının tekerlek izlerinden.
Haydi Asel, zamanımız dar!
Rüzgâra direniyor "şimdi" direniyor "Cengiz Han'a Küsen Bulut" geçip gitmeliyiz kapanan çağları aralayıp direncin içinden!
Bir inanç hevesine türküler yakıyor Daryan.
Bir inanmışlık ki bu yola düşmeliyiz şafak sökmeden.
Geç kalırsak çatlayacak "Toprak Ana" ikiye bölünecek dünya ve yutacak tüm savaş cephelerini kuşatmadan.
Su taşımazsa küskün bulutlar kuruyacak Aliman'ın avuçlarındaki umut tohumları.
"Şimdi" gel-sen, seke seke geçerdik dağların eteklerinden.
Son bulurdu yatağından kopup gelen kayaların intiharı ve susardı yetim kuşların çığlığı.

Yoksun ya "Dişi Kurdun Rüyalarında" dans ediyor çakallar.
Kararıyor gökyüzü yıldızlar yağıyor, günler-geceler can yanığı.
Gel de yıkılsın zamanın aşılmaz duvarları.
Öyle bir zırh kuşan ki gelirken yıkamasın seni yarandan tanıyan.
Sen ki son sözü olmayan ön sözleri topla zamanın belleğinden ve bağla yaşama yarım kalmış hikâyeleri...
Öyle bir günde gel ki yeniden doğmak gibi bir kanun çıkarılsın "kurşuna dizilen aydınlar kitabından" ve o "Gün Olsun Asra Bedel" bozkırın ruhuna son bir saygı duruşu olsun bu sözler ve son bir selam olsun Tanabay'a
Topla Tanabay topla kızgın taşların üzerinde kurttuğun anıları!
Dinle bak Gülsarı'nın nal sesleri bunlar
Tozu dumana katarak koşuyor çatlarcasına
esaretin bile dizginleyemediği Kırgız yaylalarından
Yıkılıp düşse de tüm varlığı soğuk toprağa toynakları hiç soğumayacak her daim koşacak Ata-Beyit'e doğru
"Elvada Gül Sarı" elveda doludizgin koşarken nasıl da uzaklaşıyorsun dizginlerinden.