Buram Buram Ben Kokan Şiir

Buram Buram Ben Kokan Şiir

Bu sabah kalemimden hüzün damlıyor,
Sanki içimde bir yer, sessizce kanıyor.
Gökyüzü kapkara… Yağmur indi inecek,
benimle konuşur gibi,
“Üzülme, ben buradayım” dercesine.

Ruhum, gözlerindeki o eski yaşların
izlerinde dolaşıyor hâlâ.
Ağlayıp ağlamamak arasında
titreyen bir yaprak gibiyim bu sabah,
rüzgâr yok ama içim üşüyor.

Bir yanım yine eksik…
Adını koyamadığım bir boşluk var içimde,
tamamlamaya çalışsam da
nereden tutacağımı bilemediğim.

Bazen prangalar vururum kendi ayaklarıma;
Koşmak isterim,
özgürlüğe, sevgiye, hatta sana doğru…
Ama yüreğim “yavaş” der,
“Yanarsın yine…”
Ben ise dinlerim onu,
ateşten korkar gibi kendi duygularımdan çekinerek.

Sonra birden,
kör bir kuyunun karanlığına düşer gibi
dibe iner içim.
Ama biliyor musun?
Orada bile kalbimin kıyısında
bir ışık yanar:
Sevginin bende bıraktığı solmayan bir iz…

Gökyüzünün beni hep anlamasına hayranımdır.
Ne zaman içime bir hüzün otursa,
bulutlar da kararır,
sanki kalemimle birlikte gökyüzü de ağlar.

Yağmur düştü düşecek…
Ve ben gözyaşlarımı tutamadığımda
yağmur hızlanır,
“Gel, beraber ağlayalım” der gibi.
Elimi uzatsam,
sanki yağmurun her damlasında
senin dokunuşun varmış gibi ürperirim.

Sonra…
Mutluluklarım da var benim,
seninle ya da sensiz doğan ışıklar.
Güneş çıkar birden,
usulca omzuma konan sıcak bir el gibi
ruhuma dokunur.

Artık öğrendim...
Hüzün de benim,sevgi de benim,
yağmur da güneş de kalbimden geçiyor.

Senin adını söylemesem bile,
her mısramda izın var.
Buram buram sevgiyi taşıyan,
yüreğimin en derin yerinden
sana doğru yönelen bir çağrı gibi…

Ben böyleyim işte;
Hüzünle yoğrulmuş,
sevgiyle pişmiş,
yağmurla konuşan,
güneşle gülümseyen…
Ve her sabah,
kaleminin ucunda yeniden doğan bir kadın…