Bir Ben ve Ulu Tanrı Şiiri - Murat Katmış

Fanilerden uzak,
İnsanlar tuzak,
Dünyalıktan uzak,
Bir ben ve Ulu Tanrı,

Yalnızım, tanrı ile kalabalık bir yalnızlık,
Ehl-i Beyyten başka yoktur benim dostum,
Yaratığı insanlar, kendine karşı isyankar oldular,
Hak ederlermi ateşten haricini,
Mitoman kişilikler, samimiyetsizlik ilişkiler,
Her tarafta bu kişilikler.

Yeri ve zamanı değildir,
Yaşamak için burası,
Zindan hayatından,
Sonra görülür aydınlığın güneşi.

Bitmedi sürüyor cahiliye,
Çoğalıyor tez belalı müşrikler,
Uyuyanlar, uyuyor bu cehenemin ehline,
Ebabilerin meskeni olsununlar.

Mukadderatım'mış aşağılık insanlarla,
Karşılaşmak,
Olsun ibret alıyorum kendilerinden,
Onlar gibi olmamak dişe diş savaşım,

Muhaciriyim bu yerleşkeliğin,
Bir beklenti dahilinde soluyorum,
“O" pisliğe yabancısı olduğu,
Mekâna intikal etmeye nöbetçiyim.

Yaşatığın her bir acı,
Beni sana yaklaştırdı,
Biliyorsun ben seni tanıdıktan sonra,
Başladım şiire,

Zehirdir allahsız solunmuş her nefes,
Yobazlıktır inançsız ölüme yaşamak,
Yoktur ölümden kaçamak,
Ölmek için doğmuş olamaz insanlar.

İmanlı olmak fedakarlık,
Yoksa öbür türlüsü cefakarlık.

İlhamın kaynağı senmişsin,
Senmişsin şiire yegâne layık olan,
Bende bir zamanlar razı olmadığın, kokuşmuş haldeydim,

Seninle gün yüzüne çıktım,
Yağdırdığın yağmurla,kirlerimden arındım,
Ben seninle çekip çıktım şeytanlığın çukurundan.

Etrafım yangın yeri,
Kalpleri hurdaya çıkışların yeri,
Rutubet ruhların şehri,
Biliyorum burası ebediyetin bileti.

Yırtıp, yakanlar oldu biletlerini,
Onlar çürümüşlüğün, kokuşmuşluğun, zalimin üssünü tercih ettiler,
Bilselerdi hakkı o bileti secde secde ederlerdi.

Değmeden geçiyorum bedenlerine,
Üzülüyorum halerine,
Sen acı onların bilgisizliğine,
Cehennemden daha kalabalık olsun cennetine.

Mûridim bundan başkasında gözüm yok,
Yalnızım, bütün kalabalıklardan daha fazla, kalabalıklar kadar yalnızım,
Ben tanrının yalnız kulu,
Bir ben Ve Ulu Tanrı.