Benim Kadınım Şiiri - Özgen Öz

Bir zamanlar, göklerin kıyısına değen bir göl vardı — gümüşten bir ayna gibi, dolunayın bembeyaz nefesini yutar, sabahlara saklardı. Gölün kıyısında bir kulübe; kulübede bir adam vardı: Düşler Gezgini. O, gündüzleri yalnız bir yolcuydu — otların arasından geçer, insanların düşlerini dinler, geceyi haritalandırırdı. Gözleri, uzakların rüyalarını çekip alır; elleri, dokunduğu her şeyi hafifçe büyülerdi. Gökte ise bir varlık duruyordu: Ay Tanrıçası. Onun adı gecenin en eski şarkısına yazılıydı. Saçları ay ışığında çözülür, her adımı yıldızları titreştirirdi. O, gökten inerken bir gülüş bırakıyor; yeryüzüne bakarken eski tanrıların unuttuğu şarkıları mırıldanıyordu. İlk Karşılaşma bir tesadüf değildi. Düşler Gezgini bir gece gölün kıyısında uyuklarken, ay ışığı saçlarına düştü. Uykunun perdesi aralandı; gözlerini açtı ve orada gördü: yemyeşil gözler, bir bahar gibi içini aydınlatan bir yüz. O an şiir başladı: “Sensiz geçen her an, gecem nefessiz…” Onun sesi yoktu ama bakışı konuşuyordu. O yemyeşil gözlerde kaybolmak isteyen Gezgini, kendini okyanusa düşen bir damla olarak hayal etti — küçücük ama sonsuzluğa doğru çekilen. Tanrıça, ona ilk dokunuşunda dünyayı farklı bir ışıkta gösterdi; parmak uçları göğe iz bıraktı, rüzgâr saçlarını taradı. Bütün bunlar rüya mıydı, yoksa kaderin yazdığı gerçek bir mucize mi? Aşk büyüdü; fakat tanrısal düzende bir düğüm vardı. Göğün yasaları, yıldızların kuralları Gezgini’nin ölümlü bedeniyle Tanrıça’nın ölümsüz ışığını tam olarak birleştirmeye izin vermiyordu. Her sabah, Tanrıça göğe çekilir, Gezgini uyanır; elleri boş, yastığında onun kokusu eksik. Ve işte şiirin diğer satırları ağızdan dökülürken aklına düşer: “Yastığımda kokun eksik, rüyalarımda sesin yankılanmıyor…” Hasret bir serap gibi uzadı. Gezgini, kadını için bir mabed inşa etmedi; içinin en kutsal odasını ona ayırdı. Orada sessiz dualar — saklı bir dua gibi — gömülüydü. Gülüşüyle güneşi doğuran kadının yokluğunda, onun gözleri bir karanlık, bir ateş oldu. Ama ne karanlık ne ateş sevdayı yıkabildi. Her gece, tanrıça tekrar iner; rüyanın kıyısında buluşurlar. Bedenleri ayrıdır ama ruhları el ele gezer. Bir gece, gölün yüzünde dolunay o kadar parlaktı ki, Gezgini kaldığı kulübeden çıktı ve suya baktı. Ay Tanrıçası rüyasında ona şöyle fısıldadı: “Benim kadınım… bu şiir sana, kalbimin en derin mabedinden.” O ses, Gezgini’nin içinde yeni bir ant içerdi: kavuşamamak onların cezası değil, aşkın şekliydi. Vuslatın yokluğu onların ebediliğini yazdı. EFSANENİN SONU VE ŞİİRİN DOĞUŞU Yıllar geçse de, Düşler Gezgini şiirlerini yazdı; her dize bir yıldızın izini taşıdı. İnsanlar onun dizelerinde kayboldu; bazıları bu sözleri güfte gibi mırıldandı, bazıları geceleri göle gelip gölün yüzünde bir çift gölge gördü: biri uyuyan bir erkeğin, diğeri gökten inmiş parlak bir kadının. Onların aşkı göğün defterine kazındı: “Selene ile Endymion gibi kaderimiz, kavuşmasak da ölümsüz sevgimiz.” Şiir, öykünün kendisi oldu — hem hatıra, hem tapınak, hem de sürgün. Okuyan her yürek, Düşler Gezgini’nin o yemyeşil gözlü kadına duyduğu hasreti, onun için büyüttüğü saklı duasını hisseder. Ve gecenin en sessiz anında, gökyüzüne bakan birisi bulursa kendini, belki o da bir damla olur; okyanusa düşen ama bir parıltı olarak sonsuza dek kalır.