Ben Değilim Şiiri - Mahmud Uzun

Ey zihnimin can veren ağrıları
Gecelerim uykusuzdur, gündüzlerim sabahsız
Ağaç kabuklarında anka kuşları sönük
Issız hizalarda güneşin sanrıları eksik
Benim tarihi derdimin, adı sensizlik

Sarhoş çağın garibâne yurdunda
Vatanım hudutları aşmış değil
Gönlüm esrarlardan geçmiş değil
Vuku bulan her şey benden değil
Bu çağında sessizliği akan kanımdır
Bu çığlık senfonisi acının imdadıdır

Saygınlığını yitirmiş bu dağlarda, bu baharlarda
Bir isim “hazretler” ile anılmış ise
Doğrulara hasret kalan baharın kuşu ben değilim
Kanayan poyrazın geldiği yer ben değilim
Aşkın hazin mevsimleri şimdi esir sende
Hürlüğüne kavuşmuş köle ben değilim

Ey gökyüzünün ardı
Ahd edilen zaferin sefiri ben değilim
Zan edilen seferin neferi ben değilim
Kahr edilen azabın yeteri ben değilim
Vecd edilen çamurun günahı ben değilim

Neden?
Neden bir dünya tutuşur tenimde?
Neden bir alem varlığıma şahittir?

Çöllerin kumu, denizlerin suyu eksik
Karanlıkların siyahı, nurun sarayı eksik
Ve ben eksiğim bir tarih kadar eskiyim
Ve eksik kadar can buldu dünya ellerimde
Perdeler ardından düşmüş saklı fakirliğim
Toprağın ensesinden ellerime düşmüş
Ellerim eksik, toprağım makberime esir
Yahya kemalin bir şiiri kadar eksiğim
Necip gibi efendiyim
Ama alimin ve alemin sebebi ben değilim
Ben değilim,
Ben; ben bile değilim!
İşte o kadar kaybolmaklar dağladı beni
Ama dağlanan ben değilim
Çünkü; ben varım demez, benim ardımda bir ben vardır...