Bağışla Bizi Yalnızlık Şiiri - Çınar Göle

Tanrı bile acıdı,
Havva’yı yaratırken Adem’in yalnızlığına.
Ve erkek;
Yıllardır çözemediği anlamını,
ödedi değer bilmezlik faturası olarak.
Dudaklarında,
her zaman mağrur,
birinci mevki gülüşler..
Ve kadın;
Eşikten ötesi derinden iç çekişler,
çıkmaz sokak yorgunu düşler.
Ve sevda;
Bıkkın kısırdöngülerden,
kuş olup kanat çırpmakta uzaklara.
Ve erkek ve kadın;
Unuttukları yakalanmanın güzelliği oysa,
yakalama telaşı nefesler,
koşar adımlar yüz yıllardır,
son vagonun peşinden..
Ve istasyonlar;
Duraksız..
Artık hiç durmayan trenler,
tıka basa dolu pişmanlıklar..
Hala o istasyonlarda bekleşir durur çiftleşmek için,
bir kuşun pislemesini yalnızlıklar…