Az Kaldım Şiiri - Rebi Abdullah Bayram

Gidiyorum,
Uzak kaldım..

Ormanlar örtülü,
Kimi çıplak dağlar arasında,
Kıvrılarak uzanmış bu yolda yapayalnız,
Gidiyorum,
Bir sis içinde kaldım..

Hüseyni makamında bir ezan,
Çelloyu ağlatan eller okşuyor ruhumu..
Birşeyler eksik, birşeyler fazla..
Ama ben gidiyorum..
Karanlığa kaldım..

Ayaklarım üşüyor, başım alev gibi..
Birşeyler geçiyor yanımdan,
Aldırmıyorum..
Yol uzun, ilerliyorum..
Her adımda birşeye yaklaşırken,
Uzaklaştığım birşeyin hüznü..
Belki bir ses, bir tat ya da bir portre fakat örtülü..
Birşey saklıyorum kendimden, söylemiyorum..
Her kuyuda nidası yankılanır sırların,
Kazıldım, derinleşiyorum..

Hoyrat kayalarıyla haşmetli dağlar,
Çağırıyorlar ismimi doruklarından..
Kimi sapıyorum, mağlup oluyorum,
Ellerin tutuyor hayal gibi, hoyrat saçaklarımdan..
Önüme düşüyor başım, mahcup oluyorum..

Kalbime karanlık ormanlar düşüyor ilk,
Heybetinden arzı tutan dağlar düşüyor sonra..
Ağaçlar, donmak üzere olan akarsular düşüyor..
Üstünde yürüdükçe bitmeyecek gibi bu yol,
Bükülüp küçülüyor..
Sen düşüyorsun en son..
Ve ben düşüyorum dizlerim üstüne..
Bilmiyorum neden bu sızı,
Bilmemek acıtıyor..

Gidiyorum,
Az kaldım..