Ayrıldık Kendimizden Şiiri - Tunay Özer

yüzünde yağmur kesiği
ince bir güz göğünden geçen,
tenine beyazlık ekleyen
rüzgâr orda mı hala?
ben taraçasını çıkarken yorgun
hayat baş aşağı akıyor
düş ne kadar kısa sürüyor
ömür ne kadar uzun,
kanlı usaresine yadırgı
eklenen gül ve ezeli tevekkül,
sabır taşında bilenen yazgı
ile parçalanmıştır
boş tarafını söz ile yamarım
diğerinde tuzlu çökelti,
su tozları ulaşırsa o rüzgârla
yağmurunda onanırım belki