Aynadaki Kayıp Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Sen yürürdün kalabalığın içinde,
Ama hep bir başkasının gölgesiyle...
Bakardın gözlerime,
Sanki ben değilmişim gibi bakan bir başkasına benzerdi bakışların.
Sen, sen değildin çoğu zaman.
Ya da öyle iyi gizlemiştin ki kendini,
Ben seni bulduğumda… sen çoktan kaybolmuştun.

Bir gün söyledin:
“Gerçeği gömmek istiyorsan aynaya göm,” dedin.
O an anladım...
Toprak seni örtemezdi zaten,
Sen hayattayken bile ölümü ezberlemiş gibiydin.

Senin suskunluğun,
Bir başkasının sessizliğine benziyordu.
Konuşsan...
Sesin değil, başkasının nefesi çıkacaktı dudaklarından.

Kendi yüzünü ararken seni kaybettik biz.
Kendi suretini inkar ede ede,
Başka yüzlerin arkasına saklandın.
Ben seni sevdim.
Ama kimi sevdiğimi hiç bilemedim.

Bir gün döneceksin sandım hep,
Kendi adınla, kendi halinle,
Ama sen çoktan bir aynaya gömülmüştün...
Şimdi biri geçiyor sokaktan,
Omzuna çarpıyor eski rüzgârlar,
Ve ben hâlâ soruyorum kendi kendime:
“Acaba bu da o mu?.. Yoksa sadece başka biri mi?”