Yıl, 9 Kasım 1916
Anadolu’da, Bitlis’teyiz…
Yollarda düşman işgalinden kaçan insanlarımız
Evlerini,topraklarını,vatanlarını terketmekteler...
Dört-beş yaşlarında bir çocuk,
Korkunun, hüznün,felaketin yollarında yapayalnız…
Ailesi varmı, yokmu belli değil
Önünde akıp giden insanların arkasından takılmış koşuyor, ağlıyor…
‘Bu çocuğu neden almıyorsunuz diye,oradaki büyükleri azarladım’
Can derdiyle kaçışan o büyükler:
‘O bizim evladımız değil ‘dediler
Bu cevap Mustafa Kemal’i yıkmıştı.
……………………………………
Peki sonra? ...
O çocuk ve binlercesi…
Hain ellerin mermisinde sönen istikbali,
Mustafa Kemal’in şefkatinde;
19 Mayıs 1919’da doğan güneşte,
Amasya’da, Erzurum’da,Sivas’ta alevlenen yürekler de,
Ankara’da çorak topraklardan haykıran bu milletin,
‘Egemenlik Kayıtsız Şartsız Milletindir’ diyen çığlığında buldular.
………………………………………………………………….
Şöyle bir bakın Atatürk’ün resimlerine…
Kaç resimde biz yokuz?
Evinde, işinde,çalışırken,gezerken…
İçindeki çocuğu ve bizleri gördünüz değil mi?
Kayıt Tarihi : 23.10.2015 20:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!