Aşık Şiiri - Yavuz Yağcı

Aşık

Yunus’u Yunus yapan,
Tapduk’un vereceği nefes değil
Alucuna karşı istediği bir heybe buğdaymış.
Sonra ömrü boyunca yitirdiği nefesi aramış.

Ben de ozanım kendimce,
Benim türkülerim hasret ve sıla şimdi
Dolanırken ben de bu çağ ormanında
Sermayem, hiç yalansızlıktı sana.

Artık anlıyorum,
Karacaoğlan’ı, Emrah’ı, Veysel’i
Onlar bana seni söyler, ısıtır içimi
Yavuz’un yüreği artık atmıyor eskisi gibi.