Arzuhal-i Gül Şiiri - Rebi Abdullah Bayram

Hasretle büyüyen güller aleve mahkûm..
Ağlayarak o güllerin seyrine durdum..

Bir gonca gül tanesi açamadan solmuş..
Sızlayan küçük sinesi derd ile dolmuş..
Merak ettim ne idi aceb onun derdi ?
Bir ses geldi gaibten ; ibrahimi sevdi..
Aradım sonra sevdiğini, gonca gülün..
Tutun ibrahimi mancınığa götürün..
Diye haykırdı, birden bire nemrudi ses..
Bütün güllerin, doldu sineleri heves..

Gerildi mancınık, içinde ibrahim var..
Güllerde sevinç alevlerde serinlik var..
Küçük gonca gülde hayat belirtileri..
İbrahim ki onların yaşama sebebi..
Sûkun ibrahimde, nemrutta ise hiddet..
Aşkıyla yanan aleve güller der: sabret..

Ve düşer ibrahim ateşin ortasına..
Kızıl yakut gibi alevin atlasına..
Alev, vuslatın dayanılmaz mesti ile..
Sıla türküsü söyler, rakseden güllere..
Maşuğundan aşığına deydikçe nazar..
Dertli gonca gül aşkından alevi yakar..

İbrahime olan aşkından yalvardı gül :
Lutfet aşığına , ne olur bir kere gül..
Tebessüm etti ibrahim, tüm şefkatiyle..
Yitirdi kendini gül, o anın zevkiyle..
Aşkından can verdi gül ibrahim elinde..
Boynunu bükerek tüm güller matem ile,
Aşkın kahramanı sevdalı gonca güle,
Kan kırmızısı yapraklarını döktüler..
Can veren o aşığın hatrı ile güller..
Rayihalar ile bülbülleri mest eder..

Efsunkâr bir efsane belki anlattığım..
İbrahim ile gonca gülde sakladığım..
Ayinelere bak ki hakikati anla..
Nemrut yetişemedi belki asrımıza..
Fakat ibrahim ve gülün aslı bizimle..
Matemli aşığın arzuhalini dinle..

Alevlerde beklediğim ibrahim sendin..
Hasretiyle inleyen o gonca gül bendim..