Arasında Duran İnsan

Tapınmam yaratana, tanrıya küs dudaklarım,
Diri bedenler arasında ölü bir berduşt gibiyim.
İradem bir yılan gibi sürün, yıkıl zavallılığım,
Ve nirvana eteğinde ışıksız bir gölgüyüm.

Ağaçlar bana eğildi, uykumda suçlarımı anlattılar,
Yaşayanlara dair ne kinim kaldı ne de arzuhalim.
Sahteliklerin yontulmuş hali, vasiyetimi yazdırdılar,
Evimizde keder, hissedilecek yıllarca yokluğum.

Ey kâinatın sağır, kör, dilsiz nöbetçileri,
Sonsuz mabedim, uykuya sevinçle girerim.
Yosunla sarılı, annemin koynu gibi, bahçeleri,
Kendimi, ölülere çürümeye armağan ederim.

Yüce Azrail! baykuş kanatlı arkadaşım,
Zaman, kemirdi çağları sür ebedi geceye;
Çünkü ben, yaşayan bir heykelin ardıyım,
Kendi nankörlüğünü izleyen sarhoş neşeyle.