Aptallar Sofrası Şiiri - Ahmet Atıf Tokuş

Dinsize soran dini İran da sanar,
Kargalar bile gülecek, külliyem acır, naat yakar
Bitti artık yok eski hocalar ve uygarlar
Aptallar sofrası bu yiyen aç kalkar.

Kitaplar konuşur mu hiç,sende
O kalemdeki değil mürrekep, kan herhalde
Gözlük takanın aydın olduğu bu ülkede
İlim,bilim ile uğraşan kök salar.

Konuşmak mârifet zaten kürsülerde
Bilinmez nedir hep geri bırakan
Entel geçinir , kadeh indirir puro yakar
İsminin önünde unvan dinleyen âlim sanar.

Tozlandı o kitaplıklar , okunmazsa hakikat
Kaldı millet bu kervan tellallarına
Çok geç değil zira bu son barikat
Ebu cehil'e câhil deme, üstad bunların yanında.

Dememiş atalar dobra söyleyen dokuz köyden,
Bir soru sorulur çok okuyan mı gezen mi,
Bırakın,inanmıyin satıldı akademiler ve paşalar
Aptallar sofrası bu sofular vaftiz atar...

Bir tekkede tesbih çekmek nesi
Bir rûh seçildi mücâhid ancak dinlenmedi
Siyasettir bu ülkede konuşmaktır göbekten
Aptallar sofrası bu mü'min giren mürted çıkar.

O ezanlari sâlalarki dinin nişânı
Katledildi ahlak bir mescitte,sabahtı
Medeniyet ve insanlık beşiği Avrupa'da hocam
Aptallar sofrası bu kapıdan giren camdan çıkar.