Antik Tren İstasyonu

Aslında yolunda değil hiçbir şey.
Raylar hep çapraz hayata dair.
Herkesin peronları birbirine bakıyor.
Bütün trenler yoldan çıkıyor.
Bir sessizlik sarmış ki garı
Trenlerin güzergahları tıpatıp aynı.
Fırtına öncesi suskunluğu,
Herkes büyük bir kaza bekliyor.
Az sonra kopartır ıslık çatıları,
Umutlarımız kaçışır sağa sola.
Arka fonda bebek çığlıkları
Kollarımı kavuşturmuş bekliyorum.
Suçlu insanların aşağılık duyguları;
Bakışları ayak uçlarında hepsinin
Semaya yükselen tok baca dumanları,
Herkes evine giden treni bekliyor.
Işıklar daha yavaş vedalardan,
Kapılar yalnız bir kez kapanıyor.
Pencereleri de kapalı kafesin,
Kimse vefa'ya el sallamıyor.
Yağmur temizlemiyor terkedilmişlik kokusunu
Anıların, seslerin üzerine yağmıyor belli ki.
Tam dönerken sırtını demir yığını
Paslı bir tiz sesi, sisi ortadan ikiye yarıyor.
Dönüşü olmayan elvedalar
Gerçekleşmeyecek görüşürüzler
Tutulmayacak sözler
Gayba giden bir tren sireni duyuluyor...