Anadolu'nun Bağrı Şiiri - Haydar Demoğlu

Kireçle boyamışlar, kerpiçle duvar, çamurla sıva yapmışlar.
Üstüne ağaç örtmüşler, içine hasır ile kilim sermişler,
Çoraptan iç çamaşırına giysilerine yama vurmuşlar,
Günlerini; ya ayranla ile ya da soğan ekmekle akşamlarlar.
Bir yandan mala, davara, bir yandan toprağına, koşar olmuşlar,
Nimetlerini görememiş, lal, sağır misali cahil kalmışlar,
Yâda nimet sunacaklar, buraları reyden sonra unutmuşlar,
Bunlar, şehirlinin efendisi, kırsaldaki o, köylü insanlar.

Yavrusu sırtında, karnı burnunda, çapa elinde tarlasında,
O, nasırlı elleri ile bir yandan, aşlar hazırlar akşama,
Nasırlı ayaklar yalın, tarlada dünya yaratırlar yarına,
Dişi kuş gibi yuva yapar, bir yandan ana olur toprağına,
Kırk yiğide bedel; kolay kırılmaz, dal olurlar yuvalarına,
Yuvasına bağlı ve sadık, az, çok demez şükür eder rızkına,
Anadolu kadını, mala, davara, toprağa da olmuş ana.
İşte bu kadın ve gibiler, yaşıyor Anadolu’nun bağrında.

Demoğlu; şehirlinin bağrı, nimeti, sağlığı, köyler, köylüler,
Erkeği, kadını, çocuğu ile birbirine bağlıdır bunlar...
Doğarken, kendi sorumlulukları, dertleri, çileleri başlar,
Kendi dertlerine katlanır ve kendi yağlarıyla kavrulurlar,
Dünya yalandır deyip, huzur arar, yarına ümitle bakarlar,
Bin bir sorun içinde yine gül yüzle Allaha şükür ederler,
Bunlar her halleriyle, toprağına; baba, ana, çocuk olurlar,
Kendi hallerinde, Anadolu'nun bağrında yaşayandır bunlar.
(Haydar Demoğlu-Erzurum)