Alışıklığın inadı Şiiri - Şilan Opçin

Bir koku aldım emsali bilinmez
Deniz misali hoş bir ıtır
Teninden geçmiş gibi bir koku
Kokladıkça dilimde bir tat, dişlerim titrek.

Duyularım karıştı alaycı ve huysuz
Tenin üstümde bir rüzgar
Nefesinse boynumla cilveleşiyor
Kimsin ve neden tanıyorum seni?

Nasıl da hatırlamam, sitemim bana
Hissiyat derin, ev kadar sıcak
Yakmış olmalısın canımı
Bu yürek buna kin tutar ancak.

Hatıra aramam unutulmalıysa unutulacak
İçsel bir savaş sürer, akıl çekimser
Gönül serzenişte, faili ;meçhul ve kahkahalı
İsteğim kabardı, yol uzun olacak.

Yürüyüşüm değişiyor, gövdem salıncak
Adımlarım çapraz ve narin
Koku diyorum, şuralarda
Yaklaştıkça salınıyor belki de savruluyorum

Artıyor her adımımda şu tanışıklık
Sen ki sirayeti derin insan
Yüzüne hasret arıyorum inan
Özlemini beklerim seni bulduğum an

Aynıyım ben, kokum da öyle
Sevdiğim müzik bile baki bende
Hamağımda takıldığım düğüm, evet aynı
Korkuyorum işte, ya bendeki sen sende değilse

Avuçlarım hissizleştim dudaklarım kanıyor
Çantama doluyor kokun, taşımak zor ve yorucu
Dengesiz bir yük çekiyor en aşağıya
Irak değilsin, anlar oldum tenim pişiyor acıyla.

Görüş alanım dar etraf karardı
Koku ısındı, geniz yakıyor dumana çaldı
Bulantı takibi üstlendi kalakaldım
Sen ki geçmiş kokusu sen ki kaybımın en büyüğü

Gelişimden belliydi tesiri sinsi
Adımım bile hizmet üstlendi yollarında
Bileklerim hafifledi ve kırmızı halkalar
Kaçıyorum şimdi ellerim insan aralar

Uzaklaşıyorum ardımda bir sesleniş
İsmim mi o hecelenen? tınısı davetkar
Adımlar küt ve sağlam bense sendede
Mesafe daraldı koşamıyorum n'olur geride kal