Akrebin kendine yaptığı

yevmiyecilerin azığında ur,
yevmiyecilerin azığında birkaç başak demeti gördüğüm. arabaların ceset sürüklediği ve suyun şifa olduğu sabahlarda; bense evet,
kılcal damarlarımda serserice gezinen akrebin, soysuz kiniyle yelkovanın
yüzüme yansıttığı solgunlukla ve evet,
ellerimde kış yanığı, ellerimde mürekkep izi, yalnızlıkla savaşmak için soyunuyorum.

aklımda,
gölgelerle sevişmelerden kalma önemsiz birkaç ifade aklımda,
zabıtlara geçirilmeyen, maddenin manaya sürüklendiği birkaç hi- tabet.

anlıyorum ki, soyunmak!
kanamalı bir hiçliği üzerine giyinmekmiş, kirecini yüzümden alan soğuk odalarda.

anlıyorum ki
biraz kezzap, biraz süt, biraz sürat gerek insana,
gökyüzünün göğsüne cam kırığı gibi battığı dolaylı zamanlarda.