Geçip Gidemediğim Yer Şiiri - Kumru Almacak

Parkta,
bir veda gibi durduk karşılıklı,
ama içinde veda olmayan kelimelerle konuştuk.
Ben,
boğazımda bir düğümle
“Seni sevdim” dedim,
öylece,
sanki ilk defa değilmiş gibi;
ama bu kez,
her şeyiyle.

“Seni bir ev sandım,” dedim,
“fırtınadan kaçıp sığındığım,”
ve
“Geçip giderim belki,” diye kandırdım kendimi.
Ama yapamadım.
Çünkü sen
benim ait olduğum yer gibiydin.
Bana ait gibi güldün.
Gözlerin…
Bana bakarken bile gidemediğim yerlerdi.

“Çocuksun,” dedim,
ama sesim yumuşadı.
Çünkü ben bu çocuğu sevdim.
Ellerini tutarken büyüdüm,
ve bıraktığında bile
kızamadım.

“Ben sevdiklerimin peşinden giderim,” dedim,
Çünkü yarın yokmuş gibi yaşarım ben.
Çünkü belki de yokuz yarın.
Şimdi varız.
Şimdi öpüştük.
Şimdi sarıldık.

Birbirimizi yüz kez öptük belki,
kokladık,
doyamadık,
ve belki de
ilk kez,
ikimiz de aynı yerden geçtik
ama gidemedik.