Ağladım Çocuklar Gibi Şiiri - Halil Büyü ...

Ne çileli bir hayatım varmış benim
Ne güle bildik nede güldüre bildik
Geçmişin acı yüzü doluyor içime
Sana her baktığımda
Öyle günler gördüm ki
Ne yaşadım nede öldüm sayende
Öyle yorgun mutsuzum ki bu aralar
Yeni şeylere yeltenecek mecalim kalmadı
Her geçen gün biraz daha acıyor canım
Laf anlatamadığım şu uslanmaz yüreğime
Sevip de sevilmeyen
Şu garip gönlüme
Oturup ağladım
Ağladım çocuklar gibi

Kimsenin duygularıyla oynamadım
Kimsenin hayallerini umutlarını yakmadım
Ama bizi çok güzel yıktılar
Kimine olan inancımı
Kimine olan sevgimi yitirdim içimde
Güvenim kalmadı artık hiç kimseye
Nedendir bilmem hiç dinmeyen
Acılarım var benim
Nedenini bilemediğim Fırtınalar kopuyor içimden
Bir türlü Anlam veremediğim cevabını veremediğim
Garip duygular içindeyim
Hani konuşmak istersin de
Konuşamazsın işte
Kelimeler düğümlenir bir bir boğazında
Nefes alamazsın
Etrafımda dönen kirli oyunlara
Oturup çaresiz ağladım
Ağladım çocuklar gibi

Hayatımda ki onca olumsuzluklara rağmen
Alıştım hayatın her türlü zorluğuna
Ama Bir tek yokluğuna alışamadım işte
Seni aramadığım
Ağlamadığım sokak
Gecem gündüzüm olmadı benim
Sensiz kanadı kırık göçmen kuşlar kadar çaresizim
Kalsam ölüm gitsem zulüm
Sensiz bu canı ben ney leyim söyle be gülüm

Sensizlik öyle tak etmiş ki canıma
Ölümün Ne Güzel olduğunu düşünmekteyim bu aralar
Çıkıp çaresiz meçhul bir sefere
Düşünmem artık götürsün gittiği yere
Sensizliğin orta yerinde
Laf anlatamadığım şu uslanmaz yüreğime
Sevip de terk edilen şu garip gönlüme
Oturup ağladım
Ağladım çocuklar gibi