Bazen adressiz kalır insan!
Olduğun yerde fazlasındır, umduğun yerde az....
Acın yürekte saz
Vurup durur tellerine
Gurbet içinde hep yara
Ne ana var ne baba
Gönül dolanır
Diyardan diyara
Türküler ağıt olur diline
Gurbetten hep sılaya.
Harmanına taşına
Tarlada sararan buğday başağına
Pınardan akan soğuk suyuna
Hasret kaldım baba ocağına
Ne yerim var ne yurdum
Ellerin kapısında sığıntı kaldım
gözyaşlarımda boğuldum
Kimsem olmayınca kendi elimden kendim tuttum
AŞ diye hep açımı yuttum
Çaresizliği içime gömdüm
Kan kustum
Kimseye derdimi anlatamadım
Hep sustum
Çile rüzgarında savruldum durdum.
Kimseye el açıp boyun bükmedim
Rabbimden başka kapıya gitmedim
İçimin acısını hiç bir zaman görmedin
Söylesene baba neresi benim evim?
01:40 ( 25-09-2025)
Hatice Çora
Kayıt Tarihi : 3.12.2025 00:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!