Acılar Treni Şiiri - Kenan Ve Nisan Şiir ...

Yürüdü çocuk!
Binlerce utangaçlığın açtırdığı mavi gök üzerine Mahpus kurmuş acılar treni gibi
Dalından koparılmış bir ah gibi koştu
Adil olmayan bir hayat üzerinde,
Adalet kovalıyordu sisli gözleri,
Pusu kurmuş sancılara gebeydi hayat,
Hep bir yanı eksik, hep bir yanı ezik
Dört mevsim, yedi düvel, alnının şafağına uzandı Çocukluğundan mustarip, eğildi bütün bir hıncıyla,
Acılarla boğuşmuş bir tay gibi,
Koşturuyordu umutları
Birlerce fidan ekildi ağlayan yanından,
Binlerce tohum fıçkırdı kanayan yamacından
Üzerine bombaların düştüğü,
Bir mavzer kurşunu gibiydi gecede zaman
Su vermediler kurusun diye, umutlarını kestiler,
Ninnileri susturdular büyümesin diye,
Yine de büyüdü çocuk,
Beşiğinde bırakılmış sancılarla,
Sokaklarda birikmiş isyanlarla,
Gelmeyecek yarınlarla,
Otağ kurmuş acılarla haykırdı çocuk!
Dünyanın kalbine saplanmıştı kederlerle yoğrulmuş,
Anlamsız bir boşluk