Abdullah Bin Mubarek Şiiri - Emine Özçelik

YAZIK SANA ABDULLAH, UTAN

Evliyanın büyüklerinden Abdullah b. Mübarek’in (kuddise sırruhû) tövbe edip yüzünü Hakk’a dönmesinin sebebi bir kadına olan aşkı idi. Kadına öyle vurulmuştu ki yerinde duramıyordu.
Bir kış gecesi gidip, kadının duvarı dibinde sabaha kadar onu bekledi. Arada bir dışarı çıktığında kadını görebiliyordu.

Bütün gece kar yağmıştı.
Sabah ezanı okununca yatsı ezanının okunmakta olduğunu sandı.
Ortalık aydınlanınca durumun farkına vardı.
Kendi kendine: “Yazık sana Abdullah, utan! Sırf nefsinin hevesi için böyle bir gecede sabaha kadar ayakta dikildin durdun.
Eğer imam namazda uzun bir süre okusa deli olursun” dedi.

Bu üzüntüyle tövbe etti. Kendini ibadet ve taate verdi.
Nihayet öyle bir dereceye ulaştı ki, bir gün bağa giden annesi, onun bir ağacın altında uyuduğunu, bir yılanın da ağzına bir nergis yaprağı alıp sinekleri ondan uzaklaştırdığını gördü.

(Tezkiretü’l-Evliya)