Abajur Şiiri - Kasım Kobakçı

Giydirdim gömleği abajura,
Yerleştirdim baş ucuna,
Kovboy şapkası örme hasırdan,
Yavuklum oldu, düşlere adım atan...

Bu nizam niçin böyle, sual etme,
Hep beraber diye mutlulukla keder,
Eğilip anlat feleğin kulağına,
Hiç yavukluya öfkelendiği olur mu...

Yutup götürür yanıtsız sualler,
Daima seni tüketir içten bir seda,
Gemisini yürütür kimisi ümitle,
Ömür çürütür kimisi talihin çemberinde...

Ne denli yaşasan da ecnebisin yaşama,
Daima konuşsan da söyleyemezsin kaygını,
Biricik olacaksın bir sen daha yok,
Dolup taşsa da yerküre adem evlatlarıyla...

Değişik formata tepiliyoruz her zaman,
Götürülürken ufka, geminin kaptanı yok,
Bir minik bohça asırlar fethetmiş,
Ne de olsa, yaşam bizimle demek ki...

Mosmor bir gecede, çehren beyaz, abajur yeşil,
Ezgisini söylüyor esrimiş yüreğim,
Bir beden olacak abajurla,
Hisler sarmaşık ve sofistike..