ben..
öylesine yorgun
ve öylesine yılgınım ki,
İnanın..
çok istesemde,
kalemim her seferinde,
düşüyor ellerimden...
tuşlara dokunmak bile,
ne yazıkki gelmiyor içimden..
ömrümün şu son çeyreğinde
zaman...
öyle hoyrat öyle zalimki
elinde kırbacı
bir bilseniz nasıl da
çırpındıkça,
doğduğuna pişman ediyor adamı..!
ah....
o zaman
ahhh..
üstüne üstlük,
durmayan o vahşet,
akan onca kan..!
ve sadece,
çaresizce..
donuk donuk bakan,
milyonlarca insan..!
beni de yaşama küstürdü,
yaşayan bir ölüden farksız etti...
ruhumda
alev alev yanan
volkanları bile söndürdü.
ah kardeşim,
söyle..
söyle nasıl tutulmasın ellerim,
nasıl kancanağı olmasın gözlerim..
söyle..
ben hangisine yanayım..?
bir hiç uğruna,
kendi kanlarında boğulan
onca insanlaramı,
yoksa..
ardlarında yetim,yoksul bıraktıkları
suçsuz günahsız,
o masum çocuklaramı..!!
Kayıt Tarihi : 13.9.2015 18:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yaşama sevinciniz hiç eksilmesin dileklerimle..
Saygı ve Selamlarımla..
Bin dert ile çeker gönül cefayı,
Sanırlar, Mücahit sürmüş bu sefayı.
Aşık olsam, sevsem, yaksam da abayı
Kader kısmettir bizimkisi hey dost.
Şiirle gerçeğin yüzleşmesi, insanla yaşamın yüzleşmesi... Bilmeyiz ki gülen neden güler, ağlayan neden ağlar? Bir gün mutluluk olsa bir yıl kışı yaşarız içimizde karlı dağlar. Başarılar, sevgiler... ++
TÜM YORUMLAR (22)