204 Numaralı Oda …

İsmimi Ahmet koymuşlar deli Ahmet
İki eşik arasında dünyaya gelmişim
Orada açmışım gözlerimi hayata
Bilir miydim ki dünya zehirli bir gül bahçesi
Ve insanlık
Menfaat kokan nefesi
İşte böyle bir dünyaydı bana armağan
Yaşamak için gözyaşını dökeceksin

Kaldırım diplerinde sürünürdü avuçlarım
Yoksulluğu ta çocukken öğrendim
Bir yırtık gömleği kaç yıl
Bir kuru ekmeği kaç kez bölerdim
Hayat bu hep çıkmazlara kilitlendi yolum
Mutluluk hep uzaktı bana bense mutluluğa
Aynalarda hep buruktu gülüşlerim
Bir anlık heyecandı sadece bir anlık tebessüm

Ve yıllar bir çırpıda silmişti gençliğimi
Nasırlaşmış acıların
Ve umutların buz tuttuğu bir andı
Düşmüşüm bir kaldırım kenarına
Acaba bu son muydu kurtuluş muydu bana
Bir kefen giydiremeyecek miydim
Yıllarca çektiğim acılarıma
Yada bir kurşun mutluluğun şakağına

Bak yine olmadı
Yarım kalan acılarım varmış dünyada
Ve gözlerimi açtım 204 numaralı odada
Kansersin dediler bana az dedim
Kalbinde var dediler
İyide dok tor kalp bizde ne gezer
Veya onur yada gurur
Ben kalp taşıyor insana benziyor muyum
O dediğin yıllar önce parçalandı kırıldı

Şimdi boş ver o kalp teşhislerini
Boş ver o bilim esintilerini
Sen beni ve yaramı anlayamaz sın
Artık bu yoklamalar sonun başlangıcıdır
Bu uçurum gözler boşuna dalmıyor boşluğa
Ve her saniye içimi kemiren bu tükeniş
Artık iyiden iyiye almışım kendimi
Şafaklarım çökmüş boynum bükülmüş

İşte o deli dolu
Bir zamanın çocuğu
İşte o seksen sene
Acılarla evli sekiz çocuklu
Ve işte o deli Ahmet
Azrail ile burun buruna komada
Çapada 204 numaralı odada