035 Mart Kapıdan Baktırdı

Nerede kaldın bahar, yollarını gözlettin?
Mart peçesini açıp, bir de buse kondurdu!
Alamadım kokunu, inan öyle özlettin...
O suratsız kış var ya, iliğimi dondurdu!

Hani ya mart gelince bir işaret verirdi!
Bahar yolda diyerek, bütün karlar erirdi...
Ağaçlar neşesinden çiçekler gönderirdi,
Şu kış denen karakuş, sanma bizi ondurdu...

Bu ay doğduğum aydı cemre toprağa düştü!
Herkes bahar zannetti, sokaklara üşüştü...
Geçen yıl yine bu ay, iliğim üşümüştü;
Mart/ı uyuttu da kış hepimizi kandırdı...

Sen o mart/ını al da, başına çal ilk bahar!
Kışın bile yağmadı mart ayında yağan kar!
Geleceksen kendin gel sana gönlümde yer var;
Şubatla mart bir olup, tüm nevrimi döndürdü...

Mart/ın kırdığı ceviz, emin ol kırkı geçti!
Diktiğim fidanlarım, odun olmayı seçti...
Çektiğim bunca emek yandı, kül oldu uçtu!
Dert ayıymış mart ayı, ocağımı söndürdü!

Sen bu yerden gideli gözlerime kan doldu!
İnan görüşmeyeli, neredeyse yıl oldu...
Bıraktığın çiçekler saksılarda hep soldu,
Yeni pürtleyen dallar acımızı dindirdi...

Karaman-2014/03

TDK:

Onmak: mutlu olmak, şifa ya da felah bulmak...
Pürtlemek: göz, çeşitli sebeplerle açılmak, çiçek açması...